در خلوت دل
در مكتب عشق با نشان نتـوان رفت بي جربزه در
محكم او نتوان رفت
با سستي و ضعف و ذلت و بي تابي در
پـرده آن عشق خدا نتـوان رفت
هر كس به فراخور تـوان دريابـــد با سقف تو
بيتاب و توان نتوان رفت
در خلوت خود گلايه كردم به خدا بي
داغ وفراق راه تو نتــوان رفـت؟
سي سال گذشت و وانشد مشكل كار بي طرح كه در
رزم زمان نتوان رفت!
برگفت كه در صحنـه حق و باطل با چون و
چرا و كاشكي نتـوان رفت
گر يار و رفيق روزهاي سختي بي
صبر بدنبال ظفر نتوان رفت
رجز خواني و پاسخ خدا
بسي رنج بردم در اين سال سي كه
الماس سازم بدين خالصـي
براي تو درد وطن شاخص است مرا فكر
كل جهان در سر است
چو محور كنم سفتــه الماس را جدا
سازم از هم كج و صاف را
عـزيـزم برو ديـده را بـاز كن ز
جاي من اين نغمه را ساز كن
شكوهي كه در كل اين حركت است همان طرح و برنامه
هاي من است
No comments:
Post a Comment