امید ایران

محمد حنیف نژاد

آسمان ابری است. آسمان میهنم ابری است. مستبد بر مرکب خودکامگی ها مست و مغرور از شراب قدرت است و ترک میتازد. گمان دارد که دنیا تا ابد بر این سیاق است و همیشه تاج شاهی بر سرش پاینده میماند. مگر نشنیده بود این را که دنیا بر ستم هرگز نمیماند.

کجا بودند آن مردان دولت دار دولت دوست؟ و احزابی که نان مردم و نام خدا را خرج خود کردند.

نگاه مردم بیچاره بر در بود، بدنبال شهابی، اخگری، خورشید گرمی در پس آن ابرهای تیره می گشتند.

در آن بازار ننگین سیاست باوری در قلبها رویید. حنیف همچون شهابی از دل آن تیرگی تابید ، سروشی در دلش جوشید؛

  نديدي كه در بحر پر خشم وموج         گرفتم تو را بركشاندم به اوج 

نديدي كه در قلب سنگ گــران          نمودم تو را حفظ از ديگـر   

   مجاهد ســــــلاح گران من است         كه اسبــاب كاري براي من است

   تو خود نيستي زانـــــكه تو از مني        بريــــــده ز خود ذره اي از منـي

  بپــــــا خيز و فصلي دگر بــاز كن          به بانــــگ رسا نغمه اي سازكن 

 بخوان با كـــــلام من اين وعده را          كه بركت دهـــــم هر نبرد تو را          

 بپــــــــا خيز و پرچم به كف برفراز         كه در اين نبردت شوي سرفــراز   

و به پا خاست، آنگونه که انسان راست قامت شد. سازمان مجاهدین را بنیان نهاد، آنرا پروراند و از گرگان و کفتاران حفظ کرد تا آنروز که چون گوهری بی همتا در دستان مسعود گذاشت.

مسعود اما، در گذار از تاریخچه ای پر نشیب و فراز این گوهر گرانبها را بدانجا رساند که دنیایی را به شگفتی واداشته. دوست ودشمن را یارای انکارش نیست. با درخششی که ندیدنی نیست و با طهارتی که نگفتنی نیست.

با ارتشی که در یک مکان نمیگنجد و اشرفی که از بعد زمان و مکان عبور کرده است.

چگونه گذشت؟ چه سان رقم خورد؟ با کدام پشتوانه؟ چگونه حکم اعدام تبدیل به حبس ابد شد؟ آیا دست خدا بود که از آستین کاظم رجوی بیرون آمده بود؟ بله این خواست خدا بود که مسعود حفظ شود چون خود نیک میدانست تقدیری مقرر کرده است که کسی را جز مسعود یارای عبور درست از آن نیست. در فرازهایی مثل فاز سیاسی و 30 خرداد با ستارگانی که حتی نام خود را به دشمن ندادند. جان دادند و خون فشاندند و آرم سازمانشان را رنگین تر کردند.

این آرم در فرازها و نبردهای سرنوشت ساز رنگین و رنگین تر شد تا به امروز و فردا و فرداهای دیگر.

مسعود رجوی

مام ميهن در عبور از صد فراز                          ديده بر آفاق رويت كرد باز

شانه ها را مركب راهت نمود                          ديدگان را جاگه گامت نمود

خاك راهت توتياي ديده شد                         دامنت مأواي هر شوريده شد

بانگ هل من ناصري برداشتي                         آتشي در جان و دل انداختي

تا به گردون شد نواي عاشقان                          شد پريشان روز و حال عارفان

با تو در سوداي حق راهي شدند                       سالكان راه آزادي شدند

در دل اين خلقي و خلق از وجودت سرفراز

شور و سوداي نبردت جوهر اين رمز و راز

ولی این شجره طیبه را حرزی لازم بود تا از بلاها و ابتلاها حفظ شود .مریم با انقلابش بند بند این درخت را نشان کرد و با بذل همه چیز خود رزمندگانی ساخت چون صخره استوار و چون کوه پابرجا.

دیگر زمان آن رسیده بود که ارتشی بیدار و بی پروا ، تمام عیار وارد صحنه شود. ارتشی مسلح به سلاح سنگین با رزمندگانی مسلح به انقلاب، و اشرف ظرف بی همتای این ارتش عظیم شد.

  اولين روز كه اين قرعه بنامش كردند                                    خشت اول بنهادند و بنايش كردند

گلش از پاكترين تربت عشاق زدند                                       مهد آزادگي و عشق زمانش كردند

نام فرخنده و والاي گل عصيان را                                      زيور پرشرف نام و مقامش كردند 

تا خزانش نزند ضربه به صد بند گران                                 منزل پرگل و جاويد بهارش كردند 

چون نگين شرف اندر كف خلق ايران                                شهر اشرف بدرخشيد و نمادش كردند 

همچو ققنوس ز خاکستر خود شعله کشید                            شد هزار اشرف و با شور دعایش کردند 

خارج از بعد مکان بر سر هر بازاری                                    اشرف از اوج درخشید و صلایش کردند 

حاليا شهر شرف ، شهر رها ميبالد                                        به دو دستي كه در آن روز بنايش كردند

داستان اما شکوهمند تر از آنست که به زبان بیاید. این گوی عظیم و گوهر گرانبها بر شانه کسانی حمل میشود که خود اثباتگر میتوان وباید هستند. کسانی که به قول سیمرغ فدایشان از همه چیز خود گذشته اند تا همه چیز را برای مردم خود محقق کنند. کسانی که قدر و ارزش تشکیلات قدرتمند و یگانه خود را میدانند . کسانی که مفهوم گوهر بی بدیل و ناموس ایدئولوژیک را با سلولهای خود لمس کرده اند و از اینکه زیر فلک این سازمان هستند به خود میبالند و در خلوت خود چنین میخوانند.

گفتي ز ستارگان بي باك                                                 خوي كرده ومست و جامه ها چاك

بامشت گره كرده نهادند                                                   سر بر سر دار و بوسه بر خاك

گفتي و كشانديم به هر گام                                              در فاز و فراز سازمانم

وه مفتخرم بخود كه هستم                                                 زير فلك تو و مرامم

سوگند كه منت است بر من                                              در هر نفسي ز جان بخوانم

يارب بخدايي خدائيت                                                     وانگه به كمال كبريائيت

كز عشق به غايتي رسانم                                                  كو ماند و گر كه من نمانم